A sora Marghirita ‘rdolocàta
j’era vinuta in ménde ‘na penzata:
siccome ch’avìa letto sur giornale
che l’aliméndi spesso facìa male,
che la carne de tàjo ‘dè rruinàta
(pé’ non parlà’ de quella scattolata),
che non ge stava più la sicurezza
de la ginuinità, de la freschezza,
dicise de mannà’ fòra in cambagna
a lo marito Andò’ de Coppamagna,
pér ghj’ a combrà’… de quarghe contadina
un pùju, un cunéllo, ‘na gajìna,
cuscìndra da magnà’, cotto all’istande,
checcósa de nostrale e de ruspande.
Andò’… va su ‘na casa e ‘rrìa sull’ara
propio mendre passava la vergara,
ch’edèra ‘ngóra giovane e carina
e avìa ‘cchiappàto justo ‘na gajìna,
che addè’ sotto lo vraccio la tinìa
pé’ non fàssela… córbo… scappà’ via.
Isso se fèrma lì… có’ la “verlina”;
essa… sènde ‘n-zó-ché… jó-ppe’ la schjna…
Andò, tutt’elegande e signurile,
jé fa… có’ l’aria sua dórge e gindile:
“Vòna sera, vergara, scusaréte
pér ghjécimila, che me la dacéte?”.
“E ve la daco scì”- jé disse Nina-
“vasta… che me tenete la gajìna!!”.
|